Partnerschappen en bonussen een bekend fenomeen maar George Orwell’s 1984 ligt op het nachtkastje

U kent dat wel. Bedrijven die op urenbasis werken, kennen vaak ook partners (denk hierbij in dit kader bijvoorbeeld aan notaris-, makelaars-, advocaten- en accountantskantoren als de meest in het oog springende bedrijven). En partners mogen bij voorrang  op het overige personeel uit de (eventueel )rijk gevulde winst ruif eten. Maar dit eten of eigenlijk mee-eten  gaat gepaard met een heel systeem aan berekeningen, bijvoorbeeld gebaseerd op aantal dienstjaren, omzet, aandeel in de gegenereerde winst, portefeuille, potentie van vastgelegde klanten, etc. En niet te vergeten wie mag jou wel en wie niet, wie zaagt aan je stoelpoten, wie is bereid jou te steunen. Een paria wordt je meestal omdat het bestuur van bijvoorbeeld voormelde bedrijven jou niet het daadwerkelijke deel gunt waarop je volgens de regels recht hebt. Dit kan ontstaan door een omstandigheid die niets met de bonusregeling van doen heeft.

Ik hoor het vaak om mij heen. Partners bij bedrijven die zich te kort gedaan voelen. Terecht of niet terecht is natuurlijk altijd de vraag. Het komt echter te veel voor om te stellen dat het alleen het misnoegen van de partner betreft. Je moet het als partner er wel voor over hebben om je bij een onderbedeling sterk op te stellen. Echter  verreweg de meesten durven dat niet in uit angst het volgende jaar ‘gestraft’ te worden of zelfs met een lichte duw in de rug gevraagd te worden om maar te vertrekken.

Het bijzondere is bij deze problematiek dat het niet vaak tot een rechtszaak komt. Maar recentelijk viel mijn oog toch op een arrest waarbij een aansprekende werkgever geheten Boekel een scheve schaats heeft gereden ten aanzien van een partner. Deze partner weigerde om een andere functie te gaan bekleden en dat was nou net de verkeerde keuze vond het bestuur. Weliswaar is de partner ondertussen vertrokken bij Boekel maar dat laat onverlet dat hij over de aan hem toegekende winstdeling een rechtszaak is gestart. En hij kreeg daarin gelijk.

Boekel wordt mogelijk veroordeeld tot het betalen van een aanvullend bedrag aan de ex-partner (over de winst over de jaren 2013 en 2014). Het arrest geeft een goede kijk in de keuken van de bonusregeling van het bedrijf en hoe het er in de praktijk aan toe gaat. In het arrest was de kritiek van het GHAMS daarom niet mals en overwoog zij het volgende:

1. De kortingsbesluiten voldeden niet aan de eisen van redelijkheid en billijkheid.
2. De kortingsbesluiten waren alleen gebaseerd op de lagere omzet per partner, en hij werd daarom bestraft met een korting van 30%.
3. Maar Boekel diende volgens haar eigen regels naast de omzet nog twaalf niet financiële criteria te hanteren bij de vaststelling van de bonus. Dit had zij echter geheel nagelaten.
4. Het bleek dat driekwart van de partners in 2013 ook de omzetnorm niet hadden gehaald, maar bij elf partners was niets gekort en twee partners werden maar gekort voor 5 respectievelijk 10%.
5. Waarom tot dit verschil in besluit was besloten wilde het bestuur niet mededelen.
6. In het beleid van het bestuur was opgenomen dat pas bij een omzet die minder bedroeg dan 75% van de gemiddelde omzet van alle partners, een reden zou kunnen zijn om een partner in de bonus te korten. Bij de betreffende partner heeft zich die situatie echter nooit voorgedaan.
7. En ten aanzien van de kortingsbesluiten waren nog andere tekortkomingen toe te rekenen. Zoals dat de partner voorafgaand aan de besluiten nooit was gehoord. Ook de sectievoorzitter niet. De besluiten waren niet gemotiveerd. De partner mocht de besluiten niet inzien.

Het arrest geeft wel een mooi inzicht in de situatie waarin je terecht komt als het even niet zo gaat als het zou moeten gaan. En hoe mensen met elkaar omgaan als er (veel) geld te verdelen is. Het is een wespennest en evenzo is het zeer te vergelijken met sommige scenes in het boek ‘1984’ van George Orwell. Het duwen en bijten van de varkens aan de spreekwoordelijke trog.

Wilt u het arrest van het Gerechtshof lezen klik dan op deze